Artezan IPA

Miało być trzeci raz o Czechach i czeskim Stoucie od Primatora, lecz Pepiki mi się przejadły. Wam być może też, biorąc pod uwagę z jakim zacięciem (pewnie godnym lepszej sprawy) produkowałem akapity o realiach picia lagerów (i nie tylko).

A zatem, biegiem na mostek kapitański zakręcić kołem steru i skierować tę szalupę postawioną na WordPressie… tam gdzie kiedyś chciał dopłynąć Krzysztof Kolumb.  Do Indii.

Był taki moment w dziejach świata, kiedy Wielka Brytania była kolonialną i morską potęgą. Tam gdzie pojawiała się Royal Navy, tam też pojawiali się brytyjscy obywatele, a wraz z nimi ich zwyczaje.

Nie jest tajemnicą, że oprócz herbaty, Brytyjczycy uwielbiali także swoje piwo Ale. Indie jako kolonia była samowystarczalna, jednak lokalny klimat uniemożliwiał produkcję piwa (wiem, że nie muszę tego dodawać, jednak ludzie nie mieli wtedy jeszcze lodówek, a Ludwik Pasteur jeszcze się  nie urodził). Skoro nie można było produkować na miejscu, pomyślicie pewnie – czemu by nie importować? Przecież kolonie brytyjskie były często rynkami zbytu dla „macierzy”. W przypadku kolonii brytyjskiej w Indiach problemem była jednak odległość. Około pięciomiesięczna podróż statkiem z Londynu do Indii nie służyła ładunkowi w postaci piwa, które dopływało do Indii „płaskie” i kwaśne.  Jednocześnie Indie były lukratywnym rynkiem, który stanąłby otworem dla tego, który jako pierwszy poradziłby sobie z tymi trudnościami. Przez co niejedni próbowali.

Jako pierwszemu udało się Georgeowi Hodgsonowi. Kreatywny browarnik użył swojej receptury Pale Ale (która jako jedna z pierwszych na świecie pozwalała uzyskiwać piwo w kolorze różnym od brązowego / czarnego) i postawił na dwie strategie znane ówczesnym browarnikom, stosowane w celu zapobieżenia kwaśnieniu piwa: zwiększona zawartość alkoholu oraz intensywne chmielenie. Jak wiadomo alkohol nie stwarza przyjaznych warunków do rozwoju bakterii. Alfa kwasy zawarte w chmielu także temu nie sprzyjają. Mając to na uwadze, Hodgson tak zmodyfikował swoją recepturę Pale Ale, że nie żałował ani chmielu, ani ziarna, ani cukru (na różnych etapach produkcji piwa, ma się rozumieć).

Rezultatem było bardzo gorzkie, mocne, nagazowane Ale, które zdolne było przetrwać  długą morska żeglugę, a także straty nagazowania wynikające z prymitywnego procesu butelkowania piwa, które było szczególnie odczuwalne, w gorącym, indyjskim klimacie. Sukces Hodgsona był legendarny. „Pale ale as prepared for India”, „India Ale”, „pale India ale” lub „pale export India ale” to nazwy / określenia jakie zaczęły towarzyszyć piwu przygotowywanemu na eksport do kolonii brytyjskiej jaką niegdyś były Indie.

Obecnie gatunek ten przeżywa pewien renesans, ze względu na popularność (ofensywę?) amerykańskich odmian chmieli. Powstał nawet specjalny podgatunek India Pale Ale, a jednocześnie językowy potworek:  American India Pale Ale.

Na tym tle tym bardziej ciekawy jest India Pale Ale od Artezana. Zamiast bić się z innymi browarami rzemieślniczymi o niedostępne juz w pewnym momencie na światowym rynku chmiele amerykańskie, Artezan postanowił wrócić do tradycji i uwarzył swoje IPA w stylu brytyjskim (używając Challengera i East Kent Goldings – którego „wczesną wersje” prawdopodobnie użył sam Hodgson produkując pierwsze IPA).

Artezan IPA

Piana: drobnopęcherzykowata, utrzymująca się centymetrowa warstwa.

Artezan IPA

Barwa: bursztynowa. Klarowność: delikatnie mętne.

Zapach: delikatnie słodowy, żywica, lekko duszny/zatęchły – wysuszone drzewo… oraz taki jaki poczujemy wchodząc między krzaki ostrężyn w upalny dzień, podczas wędrówki po górach.  No i  grejpfrut.

Smak: Intensywny początek, neutralny, aksamitny środek i  pieprzno-owocowy finish. Goryczka długo się utrzymuje, jest przyjemna. Jak po zjedzeniu słodszego grejpfruta.  No i ostrężyny, aromaty żywiczne i… sosnowe? Not sure, ale nie jest tak, że wszystko co ma igły jest dla mnie „sosnowe” 😉 Anyways, brzmi lepiej niż „aromat drzew iglastych” 😉 Napewno nie jest to np. Jałowiec, spotykany w nalewkach, a nawet w piwie(Sahti! jesli ktoś pił Koniec Świata Pinty – raise your hand). Jako minus: piwo po ogrzaniu odkrywa aromaty landrynkowo-mydlane. Jednak biorąc pod uwagę, że jest bardzo pijalne, jest szansa, że zdążycie opróżnić kufelek zanim ta landrynkowa „przyjemność” Was zaskoczy.

Ogólna pijalność aka zajebistość: Tak! Nie ma przesady w tym IPA, nie było gonitwy za chmielem. Bardzo pijalne. Jednak osoby nie przepadających za chmielem, mimo wszystko sięgną po chociażby Pacific Pale Ale. Z kolei hop headzi będą narzekać na zbyt mało intensywną goryczkę. Mnie jednak bardzo podobały się nuty aromatów ostrężyn, „drzew iglastych” 😉 a także grejpfruta.

Artezan IPA

Jako post scriptum: z żalem przeczytałem informację zamieszczoną niedawno na twarzoksiażkowym profilu Artezana, że następne partie IPA, będą już warzone z użyciem chmieli amerykańskich. Nie wiem czy to chęć eksperymentowania czy gusta konsumentów pchnęły Artezana ku tej decyzji, jednakże, trochę szkoda, że nie będzie już można spróbować „oryginalnego” India Pale Ale. Z Polski, ma się rozumieć.